Awers: całun pośmiertny

interpretacja cyfrowa; druk na płótnie lnianym 200 g/m2

czas i miejsce powstania oryginału: 30-40 n. e.  |  Judea (rzymska prowincja Syrii; obecnie Izrael)

​

Opis obiektu:

Prezentowany obiekt jest interpretacją cyfrową odnalezionego na terenie Turcji a pochodzącego ze starożytnej Judei całunu pośmiertnego z I w. n. e.  Przeprowadzone analizy z zakresu hematologii, medycyny sądowej, botaniki, tkactwa i włókiennictwa oraz symulacje fizyko-chemiczne potwierdziły jednoznacznie autentyczność oryginału. Dzięki zastosowaniu specjalistycznej aparatury badawczej i oprogramowania rekonstrukcyjnego udało się odtworzyć wizerunek człowieka okrytego całunem. Ze względu na skomplikowaną mikrostrukturę i precyzję odwzorowania, powstały obiekt został sklasyfikowany jako hologram kwantowy – swoisty wzorzec psychofizyczny człowieka początków naszej ery.

Opis oryginału:

W starożytnym pochówku żydowskim przewidziane były trzy płótna pogrzebowe. Pierwsze to sindon, po hebrajsku sadin, czyli wielkie płótno, które miało wymiary określone w Prawie – tj. 5 m długości oraz 1,1 metra szerokości. Jedyna wytwórnia tych drogich, wspaniałych płócien (tzw. damasceńskich) znajdowała się pod Damaszkiem. Działała ona do poł. II w. n. e., o czym świadczą wykopaliska. Płótna te były tkane wyjątkowo ściegiem 3 x 1, ukośnie, w jodełkę. Były to oczywiście płótna lniane, ale z niewielkim dodatkiem indyjskiej bawełny w postaci wstawek.

Obiekt - płótno, okrywało zwłoki mężczyzny w stanie stężenia pośmiertnego (rigor mortis). Stężenie pośmiertne trwa około 36 godzin i mija po 40 godzinach. Na całunie mamy świadectwo zesztywnienia całego ciała; występują plamy krwi, płynu krwiopochodnego (tzw. posoki) w stanie rozpadu oraz śliny i brudu. Całun jest więc bezspornym dowodem śmierci człowieka, który się w nim znajdował.

Interpretacja obiektu (profil psychofizyczny):

Szczegółowa analiza wizerunku człowieka z całunu pozwala na dokonanie pewnych uogólnień antropologicznych. Zmarły to mężczyzna w wieku 30-35 lat, dobrze zbudowany, posiadający wyraźne cechy semickie. Rysy twarzy, ich łagodność i emanujący spokój wskazują na dobrą kondycję psychiczną za życia. Wysoka jakość płótna, zastosowanych do balsamowania olejków eterycznych i wonności wskazują, że była to osoba o wysokim statusie społecznym, otoczona czcią i szacunkiem. W tym kontekście zastanawia nadwerężona struktura mięśniowo-krzyżowa typowa dla przedstawicieli niższych warstw społecznych, utrzymujących się lub zmuszanych do ciężkiej pracy fizycznej. Decydująca w opisie jest przyczyna śmierci. Nienaturalne ułożenie rąk było wynikiem ich wykręcenia – co typowe dla zwłok ludzi ukrzyżowanych. Zmarły najprawdopodobniej był ofiarą mordu ze szczególnym okrucieństwem. Tak karano buntowników. Całun jest więc, tak powiedzielibyśmy dzisiaj, sądowym potwierdzeniem wykonania wyroku. Kim był człowiek z całunu? Rzemieślnikiem, pasterzem? Jednym z wędrownym mędrców i kaznodziei, jakich wielu pojawiło się w okresie silnych napięć politycznych i społecznych I w. n. e. na terenie rzymskiej prowincji Judei? Czy to jego wywrotowa działalność zaprowadziła go na krzyż?

Konotacje historyczne:

Oryginalny całun, na podstawie którego wykonano rekonstrukcję jest jednym z wielu, które dotrwały do naszych czasów. Najbardziej znanym jest tzw. Całun Turyński, który rzekomo okrywał ciało Jezusa Chrystusa po jego śmierci krzyżowej. Zadziwiające podobieństwo obiektów nasuwa wątpliwości co do ich autentyczności. Całun Turyński – mający być dowodem zmartwychwstania Jezusa, stał się obiektem kultu; funkcjonuje w świadomości religijnej jako obraz-symbol, fizyczne świadectwo Wcielenia, osnowa chrześcijaństwa. Aby uniknąć konfrontacji, a co za tym idzie zarzutu profanacji, wszystkie „nieautoryzowane” przez Kościół Katolicki dowody fizycznej egzystencji osoby mogącej być Jezusem z Nazaretu zyskały miano „chrystopodobnych”. Prezentowany obiekt nie jest relikwią a jedynie cyfrową interpretacją – z oczywistych względów subiektywną, dobrze zachowanego artefaktu kultury funeralnej.