Dynia

Jak to się mówi, odniosła reprodukcyjny sukces. Wygrała swoje ewolucyjne pięć minut. Stary, zbudowany z desek kompostownik posłużył za dostarczyciela życiodajnej energii. Jeden z otworów wentylacyjnych, zbyt mały by umożliwić mojemu psu grzebanie w zgniliźnie okazał się wystarczająco szeroki dla szukającej drogi do nieba łodygi. Nie wiedziałem, że dynie mają taki głód życia i są takie zachłanne. Wielkie jak łopaty liście zasłoniły niczym parasole cały gnojok, kryjąc w swym cieniu pojawiające się jeden po drugim kwiaty. Żółte, zadowolone z siebie. Pnącza, jak ramiona jakiegoś kosmicznego stwora pełzną dookoła wielkiej dyniowej donicy.

Życzę mojej Dyni wszystkiego najlepszego. W tym roku Halloween będzie inny niż zwykle. Bardziej uroczysty, prywatny. Święto śmierci przygotowywuje sobie życiodajne poletko pełne radosnej wegetacji.

Chodzi mi po głowie myśl o samocelowości natury. Struś wytrwale dziobiący ziarno. Bywa, że się pomyli, nie trafi. Wtedy ma plan B. Natychmiast koryguje trajektorię ruchu szyi, dziób uderza dziesiąte milimetra obok. Pawie pióra. Cały paw jako lekka przesada w koloryźmie. Jakiś ptasi fowizm + ukłon w kierunku Sienkiewicza, krzyżacki pióropusz na głowie. Głęboki kobalt, czysty pesymizm czy mistycyzm, sam już nie wiem. Podobnie u żuka gnojarza ze stoków Pilska. Kolory, które lubię. Uspokajający smutek. Czy to rozgnieciona jagoda czy żuk? Odwracamy przewrócony robaczy korpusik. Po co? Przecież nie ma nóżki. To i tak koniec. Koniec elementem porządku. Sześć nóg by skutecznie przekomarzać się z grawitacją. Do czasu. Żuk kuternoga nie ma szans.

Bóg by na to nie pozwolił a jednak pozwala. Obojętny. Bóg wilgotny, lepki. Bóg śmierć - po teologicznej pełni czerwca w lipcu osiąga mistyczne wyżyny ładu by w sierpniu szykować się powoli na zmierzch.